Na een succesvol eerste seizoen, met exposities in de Machinefabriek en een verlaten tankstation, heeft Het Resort zich deze zomer gevestigd in openluchtzwembad De Papiermolen. Het Resort, een initiatief van Ellen de Haan en Karina Bakx, organiseert residenties en exposities op verschillende plekken voor kunstenaars. Ik spreek met de huidige kunstenaars: Théo Demans (1992), Elise Ehry (1991) en Willem de Haan (1996).
Het is een zomerachtige dag. Waar de meeste bezoekers van De Papiermolen in de rij staan voor een kaartje, ga ik links de prachtig gerenoveerde trappen op. Elise Ehry ontvangt mij in de werkruimte, Théo Demans en Willem de Haan zijn nog aan het zwemmen. De ruimte staat vol met piepschuimen sculpturen, levensgrote linialen en kleurrijke kostuums. Demans en De Haan komen binnen en drogen zich af. Ik vraag de kunstenaars om elkaar voor te stellen.
Wie is Théo Demans?
Ehry: "Ik zou Théo in een woord samenvatten als "yayo!". Théo is meestal ontwerper, maar tijdens deze periode een beeldhouwer. Hij is erg ambitieus, zijn werk is poëtisch maar technisch.”
Wie is Willem de Haan?
Demans: "Willem is een beetje als het witte konijn uit Alice in Wonderland, altijd laat, maar toch loopt hij voor. Hij is een erg drukke, jonge kikker, die van het ene project naar het andere springt."
De Haan: "Met een backflip!"
Wie is Elise Ehry?
De Haan: "Elise is een knappe jonge kunstenares, die zichzelf soms een modeontwerper noemt. Ze heeft de kleding voor haar bruiloft gemaakt. Ze vertelde ons dat sommige bruiden na een bruiloft in het water springen. De jurk wordt dan zo zwaar dat ze dat niet overleven. Elise is van ons drieën degene die zich het meest verbindt met de omgeving. Ze helpt mee met het personeel en praat met de bezoekers."
Kenmerkend voor Het Resort is de directe verbinding met de werkomgeving: het zogeheten site-specific werken. Op de website van Het Resort wordt De Papiermolen een refreshing landscape genoemd. Hoe kijken de kunstenaars tegen De Papiermolen en zijn mensen aan?
De Haan: "De Papiermolen is echt een quirky zwembad. Normaal gebruik ik dit woord nooit, maar het was het eerste wat in mij opkwam. Het voelt gedateerd, alsof je terug in de tijd gaat. Verder is het ook een best wel serieus bad, dat niet vol staat met entertainment."
Ehry: "Dat klopt wel, ik mis het bubbelbad. Het bad is inderdaad een soort eiland in Groningen."
Ehry: "Er werken drie soorten werkers in De Papiermolen. Als eerste heb je de lifeguards, tijdens de zomer kunnen ze hier werken en ze vinden het geweldig. Zij zijn erg toegewijd en doen het meeste werk. Ze zijn meer dan lifeguards en letten ook op de omgeving.
De Haan: "Een soort vriendelijke zwembadpolitie."
Ehry: "Als tweede zijn er de bewaking en de tijdelijke werknemers, die zijn er alleen op drukke dagen. Dan heb je nog de tuiniers: die komen soms, doen hun werk, en gaan weer weg."
Demans: "Qua bezoekers zijn er sowieso de mensen die dagelijks komen trainen, en er is ook een vaste gast die trucs doet op de springplank. Zij komen ook als het weer slecht is. Als het warmer wordt, dan komen er ook families. In Frankrijk is het erg belangrijk om een zwembad in je achtertuin te hebben: je wordt 65 en graaft een zwembad in je tuin. Hier is dat veel minder, dus je ziet echt allemaal verschillende mensen samenkomen."
Waar houden de kunstenaars zich mee bezig tijdens hun residentie?
Demans: "Ik maak sculpturen, die beeldend tussen de architectuur en het menselijk lichaam in zitten. Ik heb piepschuimen vormen gemaakt, waaroverheen ik klei heb gelegd. Deze klei heb ik in tegels gesneden, rond 800 stuks. Als die droog zijn, ga ik ze er weer opplakken. Ik wil deze sculpturen in ruimtes plaatsen van gedeelde intimiteit, zoals douches. Ik hoop dat mensen op dezelfde manier naar mijn sculpturen kijken als hoe ze naar andere lichamen in het zwembad kijken."
De Haan: "Mijn werk gaat over de gekke afmetingen van het bad. Het bad is oud en verzakt, dus het is niet echt meer recht. Hierdoor kunnen er ook geen officiële wedstrijden plaatsvinden. Er is het idee dat afmetingen de waarheid vertellen: meten is weten. Hier geldt dat dus niet. Ik maak levensgrote replica's van Rumold-linialen, die ik tegen de springplanken zal plaatsen. Ze hebben de lengte van deze planken."
Ehry: "Ik ontwikkel een performance, waarin ik onderzoek doe naar vrije tijd en werk. Ik maak verschillende kostuums en ik speel zelf de karakters. Deze karakters voeren jobs uit die ik heb ontwikkeld voor in en rondom het zwembad. Deze jobs bestaan nog niet, maar ze zouden kunnen bestaan. Het uiteindelijke werk is een video en een installatie, met de kostuums die ik heb gemaakt voor de performance. Tijdens de performance zal ik verschillende handelingen naspelen die ik de life guards en andere werknemers heb zien doen."
Ik ben nieuwsgierig waar deze werken vandaan komen. Waar komt de drang van de Haan vandaan, om zaken toe te voegen aan dagelijkse situaties? Hoe is Ehry gekomen op het onderwerp van gastvrijheid en handelingen? En wat deed Demans voordat hij deze sculpturen maakte?
De Haan: "Mijn werk complementeert en complimenteert bestaande situaties. Veel situaties zijn al raar. Ik zie vaak dat als mensen kunst maken over een onderwerp dat ze aanspreekt, ze dat onderwerp proberen uit te leggen. Mijn onderwerp is misschien wel vaag, lelijk en raar, dus zal de presentatie hetzelfde zijn. Ik hoop dat het publiek het werk misschien zal snappen, maar dat mag ook wel even duren."
Demans: "Het zwembad is ook geen abstracte plek, er is al een hele situatie. Door zo’n object te plaatsen voeg je een extra verhaal toe aan de plek."
de Haan: "Als mensen de duikplank gebruiken, wordt het werk geactiveerd. Zo wordt het werk tot leven geroepen. Bijvoorbeeld als ze proberen het hoogste bommetje te maken."
Ehry: "Mijn ouders waren er altijd voor iedereen. Daardoor vroeg ik mijzelf af wat ik voor anderen zou kunnen betekenen. Ik begon diensten te verlenen. In de maatschappij wordt dezelfde vraag ook steeds belangrijker. De huidige antwoorden zijn diensten als Uber en Thuisbezorgd.”
Demans: "Neem je rollen aan? Is het theater?"
Ehry: "Nee, ik ‘speel’ echt het karakter. Ik heb een multitaskende rol. Het verschil met theater zit hem in de afstand.”
Demans: "Ik maakte eerder vooral installaties en omgevingen voor presentaties van andere kunstenaars. Ik vond plezier in het samenbrengen van al de bezoekers in een onderdompelende ervaring. Dit gebeurt doordat ze één ding hebben om samen naar te kijken. Ik zie mijn werk bij De Papiermolen als een try-out: hier probeer ik de visuele elementen van de zwembad-architectuur en het zwemmende lichaam samen te voegen. Hoe gedragen bezoekers zich naar deze sculpturen? Met hoeveel respect kijken ze naar iets dat op een lichaam lijkt? De Papiermolen is een van de enige plekken waar mensen van verschillende achtergronden en generaties intimiteit delen."