Naar inhoud

Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.

Interview, In het atelier

Een kijkje in het atelier van Sojung Lee

Door: Dinnis van Dijken, 30 november 2022

Werken in de kunst betekent de grenzen verleggen van je verkozen medium en soms legt deze verkenning de beperkingen van het medium bloot. Of dat nu schilderen is of de nieuwste digitale technologieën, elk heeft zijn specifieke tekortkomingen die terug te voeren zijn op het medium zelf en de manier waarop we ermee omgaan. Sojung Lee (1995, Seoel) begon met schilderen, maar dit maakte haar al snel ontevreden en zo stapte ze over op werktijd gebaseerde media, zoals performance en video. Ze verkent de onzichtbare sociale structuren die achter oppervlakkige fenomenen schuilgaan. We spraken met de recent afgestudeerde kunstenares om meer over haar en haar werk te weten te komen.

“Voor mijn bachelor heb ik Oosterse schilderkunst gestudeerd in Zuid-Korea, met een focus op traditionele Koreaanse schilderkunst. Het was een conventioneel studie en ik leerde dingen zoals het maken van verf en pigmenten met mijn blote handen. Ik vond het leuk om deze vaardigheden te leren, maar terwijl ik aan mijn afstudeerproject werkte, raakte ik geïnteresseerd in minder tastbare dingen zoals tijd, niet-fysieke objecten en mijn persoonlijke gevoelens. Al werkende begon ik te beseffen dat schilderen een te statisch medium voor mij was omdat ik op zoek was naar iets vloeiender en dynamischer dat mij in staat zou stellen om over vluchtige, kortstondige dingen te praten. Door deze zoektocht naar een nieuw medium kwam ik terecht bij de MADtech Masteropleiding aan het Frank Mohr Instituut in Groningen. De opleiding staat bekend als zeer open en experimenteel en aangezien ik een overgangsperiode doormaakte binnen mijn artistieke praktijk, dacht ik dat dit programma zeer geschikt zou zijn voor mijn behoeften.

Kunstenaar zijn weerhoudt me ervan een normaal en saai leven te leiden waarin het kritisch denken ontbreekt.
Sojung Lee

“Tijdens mijn studie aan MADtech heb ik allerlei soorten media uitgeprobeerd en verschillende technologische cursussen gevolgd, zoals een introductiecursus met Arduino, een open source elektronicaplatform waarmee interactieve digitale apparaten kunnen worden gebouwd. Op een gegeven moment werkte ik met een 360-graden-camera en zag ik een klein detail in het beeld – niet meer dan een stip – wat toevallig het statief bleek te zijn waar de camera op stond. Het voelde bijna als een poort die verbonden was met een andere wereld of realiteit. Dit besef wekte mijn interesse in de discrepanties die bestaan ​​binnen digitale media. Hoe ogenschijnlijk onverenigbare dingen tegelijkertijd kunnen bestaan ​​in de digitale wereld. Dit soort tegenstrijdigheden is sindsdien een focus van mij artistiek onderzoek geworden.

“Over het algemeen gaapt er een grote kloof tussen hoe we digitale beelden ervaren en de fysieke wereld. Bijvoorbeeld: tijdens een vakantie zag ik een mierenhoop op een berg in Frankrijk, wat destijds veel indruk op me maakte omdat ik nog nooit zoiets groots had aanschouwd, gemaakt door van zulke kleine, worstelende wezens. Ik maakte er een korte video van en ging naar huis met het idee dat ik digitale beelden kon gebruiken om een ​​kunstwerk over deze mierenhoop te maken. Terwijl ik aan mijn onderzoek werkte, begon ik het gevoel te krijgen dat al deze digitale beelden leeg en illusoir waren en niet konden tippen aan het gevoel dat ik had toen ik werd geconfronteerd met het oorspronkelijke voorwerp, de eigenlijke mierenhoop. Ik miste dat moment waarop ik het fysiek aanvoelde en al het andere dat ik op de computer vond kon dat gevoel niet evenaren. Dus in plaats daarvan koos ik ervoor om zelf een mierenhoop te maken en nodigde ik de mieren uit om langs te komen. Dat deden ze natuurlijk niet, maar dat is niet relevant voor het doel van het werk. Het gebruik van dit soort fictieve of denkbeeldige verhalen dient slechts als triggerpoint voor mensen en creëert ruimte voor hen om hun eigen verbeelding te gaan gebruiken. Deze strategieën brengen mensen dichter bij de originele ervaring dan welk digitaal beeld dan ook.

“Momenteel werk ik aan een video die ik eind november zal presenteren in Kriterion, een kleine onafhankelijke bioscoop in Amsterdam. Ik onderzoek waarom mensen gefascineerd zijn door het clichématige K-drama (Koreaanse soapseries). Ik heb nooit begrepen waarom mensen deze leuk vinden, omdat ze vaak een overduidelijk plot hebben en het ontbreekt ze aan elke vorm van creativiteit, maar ik vermoed dat het komt omdat mensen licht amusement willen consumeren, aangezien hun leven al complex en vermoeiend is. Ik vind het interessant hoe de mediacultuur in tegenspraak is met de manier waarop we ons leven leiden. In mijn artistieke praktijk denk ik graag na over dit soort dingen. Het is zelfs een van de redenen waarom ik het leuk vind om kunstenaar te zijn, omdat het me ervan weerhoudt een normaal en saai leven te leiden waarin het kritisch denken ontbreekt. Zolang ik kritisch blijf nadenken en alles om me heen in blijf bevragen, dan voelt het alsof ik leef.”

Atelier, werkplaats, studio… De ruimte waarin een kunstenaar werkt is een plaats waar dag in, dag uit geploeterd, geschaafd en gemeten wordt. Waar een creatief product tot stand komt en waar nagedacht wordt. Ga in deze serie op bezoek bij Groningse kunstenaars op hun werkplek. Waar zijn ze momenteel mee bezig? Hoe ziet hun werkdag eruit?