Moshpit of Creation is een van de nieuwste plekken in Groningen waar jonge kunstenaars aan hun projecten kunnen werken en gebruik kunnen maken van elkaars expertise. Wij spraken met kunstenaar Lee McDonald (1979) in zijn atelier en hij gaf ons een korte introductie in zijn werk en werkproces.
"Ik heb mijn pre-bachelor gedaan aan de Plymouth University of Art and Design. Daarna ben ik naar Bristol verhuisd voor mijn Bachelor of Fine Arts aan de University of The West of England waar mijn focus lag op sculptuur en video. Een van de opdrachten die ik in die tijd eens kreeg was het bestuderen van de hand. Dat bracht mij op het idee een gemotoriseerde vinger te maken. Toen ik het werk moest presenteren bleek het alleen niet te functioneren en werd ik gevraagd om terug te gaan naar het atelier en het te repareren. Toen ik later het werkende apparaat aan mijn tutors liet zien en het vervolgens inschakelde, schokte en trilde het apparaat op zó'n manier dat mijn leraren in de lach schoten. Een van mijn tutors spoorde me aan zulk werk te blijven maken omdat hij vond dat het iets fascinerends had.
Na mijn tijd in Bristol ben ik terugverhuisd naar Plymouth, waar ik met verschillende door kunstenaars gerunde initiatieven werkte, zoals kunstenaarsinitiatief KARST, voordat ik begon aan een AA2A-residency aan de University of Plymouth. Daar kreeg ik toegang tot alle faciliteiten die ik kon gebruiken om mijn werk verder te ontwikkelen. Het enige wat er van mij werd verwacht was dat ik optrok met de studenten en met mijn eigen werk bezig was. Soms ging ik naar de werkbesprekingen van de studenten en gaf ik advies over het kunstenaarschap in het algemeen.
Op een gegeven moment kwam Robin Punt op uitnodiging van de universiteit langs om een presentatie te geven over het Frank Mohr Instituut. Hij gaf mij een aanmeldingsformulier en dat is de reden waarom ik een aanvraag heb gedaan voor de studie Media, Art, Design and Technology (MADtech). Mijn aanvraag werd geaccepteerd en zodoende ben ik in 2015 naar Groningen verhuisd.
“Ik weet eigenlijk niet waarom ik deze werken maak, maar het is erg verslavend”
Het geweldige aan het Frank Mohr Instituut is dat er veel internationale studenten zijn en dat je wordt blootgesteld aan veel verschillende culturen en andere denkwijzen. Ik ben afgestudeerd in 2017 en sindsdien heb ik mij hier gesetteld. Groningen is een geweldige stad voor kunstenaars omdat heel veel dingen vrij toegankelijk zijn. Voor een stad van dit formaat zijn er veel kunstpodia en projecten waarvoor je aanvragen kunt indienen. Dit trekt ook veel verschillende soorten kunstenaars aan en dat creëert op zijn beurt weer veel culturele diversiteit.
Vorig jaar was ik vooral bezig met verschillende projecten en exposities en daarom wil ik mij dit jaar focussen op het maken van nieuwe werk in mijn atelier. Op het moment werk ik aan een Infinity Dome. Dat is een gesloten ruimte waar ik mijn "Tests" kan opnemen met behulp van 360 gradencamera's. Je kan de opnames daarna bekijken met een virtualrealityheadset. Dit is allemaal mede mogelijk gemaakt dankzij het Lucht-stipendium van Kunstpunt. Het idee is dat ik deze dome kan gebruiken om mijn werken te filmen en dat ik het voornemen heb om deze ruimte ook ter beschikking te stellen voor andere mensen om in te werken. Ik heb een vrij groot archief opgebouwd dat bestaat uit filmmateriaal van wat ik "Tests" noem. Voor deze serie ontwikkel ik verschillende soorten gemotoriseerde werken die allemaal verschillende acties uitvoeren. Ik weet eigenlijk niet waarom ik deze werken maak, maar het is erg verslavend; tot nu toe heb ik er al meer dan 2000 van gemaakt.
Meestal werk ik met simpele aandrijvingssystemen, maar op dit moment werk ik samen met FMI-student Igor Bobeldijk die mij helpt om controlesysteem te programmeren dat met behulp van een simpele artificial intelligence mijn werken zal sturen. Dit zorgt ervoor dat wanneer mijn werk een obstakel tegenkomt, het programma ervoor zorgt dat de motoren de andere kant op zullen draaien zodat mijn werken niet vast komen te zitten. Het ontwikkelen van zulke systemen is een manier voor mij om ervoor te zorgen dat mijn werken niet te voorspelbaar worden. Mensen lachen vaak als ze mijn werken zien en dat is iets waar ik oké mee ben maar het is niet zo dat ik daarop uit ben. Mijn voornaamste doel is het opzoeken van het onverwachte en het obscure; bewegingen en acties die ik nog nooit eerder ben tegengekomen. Ik probeer te kijken wanneer er iets interessants gebeurt en hoe ik dit verder kan ontwikkelen.”