“Toen ik op Minerva begon, was ik enthousiast, maar wat kunst inhield of wat ik zelf wilde doen? Ik had echt geen idee als ik eerlijk ben. Toen kreeg ik ergens in het tweede jaar een vakklas analoge fotografie, dat is echt op film fotograferen en werken in de donkere kamer, en daar werd ik echt super verliefd op. Het is een heel magisch proces, het ontwikkelen van je eigen foto’s.
Ik heb een hele grote fascinatie voor dingen die langzaam vergaan. Zelfs fotolijstjes verouderen aan de achterkant, terwijl ze gewoon twintig jaar aan de muur hangen. Voor mij is dat gewoon heel gek, dat dingen niet blijven zoals ze zijn. Het onderwerp dat ik vastleg in mijn werk krijgt voor mij meer waarde, omdat het ergens al geweest is of nog gaat plaatsvinden. Ik hoef geen sterke politieke mening te scheppen, ik ben daarin geen wereldverbeteraar. Wel hoop ik verwondering mee te kunnen geven. Als ik een bed fotografeer met omgewoelde lakens, wil ik dat je het bijna kunt voelen. Ik denk dat het daardoor veel dichterbij komt. Dat je het bijna kan ruiken. Een docent van mij zei dat die in mijn werk opgegroeid had kunnen zijn. Toen dacht ik: dat geeft dan toch een vorm van vertrouwdheid mee, hoe duister en melancholisch sommige foto’s soms zijn.
“Ik hoop verwondering mee te kunnen geven. Als ik een bed fotografeer met omgewoelde lakens, wil ik dat je het bijna kunt voelen.”
Ik hoop dat mijn publiek ervaart dat er zoveel schoonheid zit in het alledaagse. Een bed is natuurlijk heel alledaags, maar een bed is niet alleen een plek waarin je slaapt. Voor mij is een bed een plek waar voor mij een hele hoop veiligheid zit. Ook is het alledaagse iets wat wij heel snel voor lief nemen. We fotograferen zoveel, en dan vooral de hoogtepunten. Als je in je fotoboek terugkijkt, daar staan je feestjes in, je dit, je dat, en toen werd je zo, dat zijn altijd die hoogtepunten. Terwijl ik denk dat er zoveel moois te zien is tussendoor, dat daar gewoon echt is, en ik hoop dat daar ook een soort van herkenning in zit. Het is ook een manier om het vergeten tegen te gaan. Ik wil dit op deze manier vasthouden, want het lijkt op deze gebeurtenis of op het gat wat er in dat fotoboek zit.
Iets dat mist.
Mijn afstudeerwerk heet de Pruimenpluk ( Picking of the plums ) en bestaat een uit een serie van zes foto’s. Het werk gaat over een herinnering die ik heel specifiek heb: het plukken van de pruimen bij mijn grootouders. Een heel heldere herinnering en ik had daar ook een volledige gedachtegang over: dat het dan laat zomers zonlicht was en hoe dat allemaal in zijn werk ging. Totdat ik een foto tegenkwam, wat precies die herinnering is. Hoe werkt dat dan, wat heb ik mijzelf dan al die tijd voorgehouden? Zo zie je dat de pruimen sterk uitvergroot zijn geprint, dat zijn net tennisballen. In mijn herinnering, door kinderogen, zijn die dingen natuurlijk ook werelds groot. In plaats van een realistische weergave heb ik gekozen voor een emotionele weergave. Het was belangrijk voor mij om dicht bij mijn eigen omgeving te blijven.
Dat het nog meer je eigen verhaal wordt.
Volgend jaar blijf ik eerst een jaartje in Groningen wonen om mijn portfolio uit te breiden. Ik ben heel benieuwd wat er gebeurt met mijn werk als ik niet fulltime op een kunstacademie ben. Ook ben ik aangenomen voor het Apprentice/Master-project bij Kunstpodium T.
Een jaar geleden heb ik een zeemanskoor uitgenodigd in een galerie als performance. Ik zou eigenlijk misschien wel twee of drie zeemanskoren willen portretteren. Die mannen hebben natuurlijk allemaal tatoeages, die door de tijd door hun huid inzakken. Ik heb nu gewoon weer tijd, weet je wel. Ik kan nu gewoon lekker lopen en dingen vinden. Daardoor komt er ook echt super veel inspiratie merk ik. Dat het echt allemaal een beetje begint te borrelen.”
Jedidja Smalbils werk is nog tot en met donderdag 28 juni 2018 te zien op de eindexamententoonstelling Headliners van Academie Minerva in de voormalige Suikerfabriek.
Tekst: Michiel Teeuw
Foto Jedidja Smalbil: Vilius Vaitiekūnas
Werken Jedidja Smalbil uit de serie Picking of the plums