De bewoners van de Rembrandt van Rijnstraat hebben er bijzondere buren bij. Een voormalige bloemenwinkel in de Schildersbuurt wordt namelijk via Carex verhuurd aan Groningse creatievelingen die er hier hun experimenten kunnen botvieren. De afgelopen zes weken was het winkeltje het domein van kunstenaar Dragan Glamočić (1991), in samenwerking met de Livingallery, een project van Anna-Rosja Haveman (1993) en Vanessa van ’t Hoogt (1991). Kunstspot sprak de drie vlak voor de opening van So Fresh. So Clean. So Seductive., de driedaagse solotentoonstelling van Glamočić.
Verscholen tussen de appartementen en rijtjeshuizen staat een klein huisje met hoge ramen. Voor het raam staat een oude hometrainer met een grote box op het stuur, met daarop een ballon. Een oude man loopt zijn dagelijkse rondje met de hond en blijft even nieuwsgierig staan. Van ‘t Hoogt demonstreert alvast hoe de hometrainer werkt; door te trappen treedt er een mechaniekje in werking, waardoor de luxaflex aan de binnenkant van het raam open en dicht gaat. Terwijl Haveman de drankjes voor de opening klaarzet, voegt ze toe: “Dat is ook het leuke aan de manier waarop Glamočić werkt. Toen ik hier vanochtend was waren de fiets en de luxaflex nog twee losse werken, maar nu zijn ze opeens aan elkaar aangesloten. Hij neemt de ruimte om dat gewoon te doen.”
Expositie in huiskamer-setting
De Livingallery is een initiatief van kunsthistorici en huisgenoten Haveman en Van ‘t Hoogt. Afgelopen mei nodigden zij kunstenaars bij hun thuis uit om werk te exposeren.Translating Textures was de eerste ‘thuistentoonstelling’, met als achterliggend principe dat curatoren en kunstenaars meer met elkaar in gesprek gaan en samen tot een tentoonstelling komen. Daardoor kan een waardevolle uitwisseling ontstaan tussen theorie en praktijk. Door een verhuizing is de oude huiskamer niet geschikt meer, maar toen de oude bloemenzaak op hun pad kwam, besloten ze ervoor te gaan. Haveman: “In plaats van alleen een expositie in een woonkamer-setting wilden we nu ook een werkplek bieden, regelmatig met elkaar spreken en ideeën uitwisselen, richting een tentoonstelling werkend. Door aanwezig te zijn raak je ook meer betrokken.”
Op de grote trap in de bloemenwinkel praten Haveman, Van ’t Hoogt en Glamočić over de totstandkoming van hun samenwerking. Haveman: “We kenden Dragan’s werk al. We hadden vorig jaar de catalogus geschreven van de eindexamenshow van het Frank Mohr Instituut en daardoor wisten we dat Dragan meer in petto had dan wat hij tijdens de eindtentoonstelling had laten zien. Toen bleek dat hij een studio zocht, dachten wij: hee, wij hebben een ruimte tot onze beschikking, we zoeken iemand die daar ook blij mee is. Een perfecte match.”
Colafontein in de kelder
Terwijl we praten, blaast Glamočić wat laatste ballonnen op en checkt of de colafontein in de kelder goed werkt. Bijna alle werken in de ruimte zijn gemaakt tijdens zijn residentie-periode bij de Livingallery. Ook deze periode heeft de kunstenaar weer vastgelegd in zijn digitaal archief; via Twitter en Instagram legt hij ideeën en het werkproces vast onder de hashtag #sendtoburn. Ook de bizarre titels van zijn werken zoals Electric guitar haahhahahaaHAHAAa! #guitar #sound #art #installationart #artinstallation #highvoltage verwijzen naar het belang van internet voor de kunstenaar. Waar Glamočić werk begint en het werkproces ophoudt is vaak niet zo duidelijk. Glamočić: “Het houdt elkaar een beetje in stand.”
Een galerie vullen met werk is echter niet zomaar gedaan. Hoe zijn ze tot deze selectie gekomen? Van ‘t Hoogt: “We hebben het samen gehad over waar een werk getoond zou kunnen worden. Door naar de ruimte te kijken ontstond de selectie op een heel natuurlijke manier. Je kijkt ook naar de ruimte met het oog van: 'zullen we daar iets mee doen?' Zoals die lege muur bijvoorbeeld, het toilet of die kelder.” Haveman voegt toe: “Dat is ook wel het leuke eraan dat Dragan hier zes weken is geweest. Daardoor is hij dingen gaan maken die reageren op de ruimte waarin het te zien is.”
Veel van de werken van Glamočić hebben een korte levensduur: ballonnen knappen, mechaniekjes vallen uit en brood beschimmelt. Volgens de kunstenaar is het idee erachter wat telt: “Ik heb werken die ik ergens heb getoond, uit elkaar haal en dan weer ergens anders wil opbouwen. Maar dan ontstaat er opeens weer iets nieuws. Het idee erachter is wel hetzelfde.” Dat er geen definitieve eindproducten zijn, is volgens Van ‘t Hoogt ook het humoristische aan het werk van Glamočić. “Het speelt een beetje met ‘the fuss and glamour’ van hedendaagse kunst, en dat wordt ook wel een beetje belachelijk gemaakt. De materialen zijn goedkoop en zijn vaak ook vergankelijk, maar je kunt het wel idee en het proces door het digitale archief wel weer opnieuw reconstrueren.”
“Dragan’s werk speelt met ‘the fuss and glamour’ van hedendaagse kunst”
Wisselwerking tussen theorie en praktijk
Voorlopig zitten Haveman en Van ‘t Hoogt nog wel even in de Rembrandt van Rijnstraat. De komende zes weken zal kunstenaar Marieke Opgelder haar intrek nemen in het pand. Het is wel de bedoeling om komende tijd dit soort thuistentoonstellingen te blijven doen. Haveman: “Het gaat ook om de connectie tussen kunstenaars en kunsthistorici, dat we elkaar aanvullen.” Van ‘t Hoogt: “Het is juist leuk dat kunstenaars theorie leren kennen, en dat theoretici van de praktijk kunnen leren. Dat is een mooie samenwerking.”
En die nieuwsgierige buren? Dat vindt Glamočić wel prima: “Gisteren was er toevallig een man die vroeg: 'Wat is dit? Ik zie wel een kapotte ventilator, maar is dat dan kunst? Nou, succes ermee, je zult het wel nodig hebben met die dingen die stuk zijn'.
Instagram: @glamdrag, @livingallery